4Warning

Αναμνήσεις , τόσες πολλές αναμνήσεις! Χαρούμενες, λυπηρές , γεμάτες ζωή και χρώμα , γεμάτες πόνο και δάκρυα. Δικές μας αναμνήσεις. Και όχι απλές εικόνες αλλά και μυρουδιές , συναισθήματα , χρώματα κ.α. Τις κουβαλάμε πάντα μέσα μας.. τις αφήνουμε εκεί να κοιμούνται . Όμως έρχονται κάποια παγωμένα βράδια , βράδια που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς παρά να τις αφήσεις να ξυπνήσουν και να έρθουν πάλι στην επιφάνεια.  Και τότε μπορείς ξανά να δεις τα χρώματα , ήταν νομίζω πράσινο μπορεί και μπλε. Και φτάνει στα ρουθούνια σου εκείνη η μυρωδιά , πόσο οικεία μοιάζει ; Μα τώρα πια είναι ξένη. Και όμως σαν να μην σταμάτησες ποτέ να τα αισθάνεσαι όλα αυτά δικά σου , σαν απλά να κοιμήθηκαν για λίγο ώστε να αναβιώσουν πάλι με μεγαλύτερο πάθος . Μα στάσου τι λες; Εσύ μέχρι χθες τα θυμώσουν αμυδρά και μάλιστα γελούσες που κάποτε νόμιζες πως δεν θα ξεχνούσες .  Αλλά θυμάσαι ; Ναι θυμάσαι καλά! Μα είχα ξεχάσει φωνάζεις με όλη σου την δύναμη! Αλήθεια τα είχα ξεχάσει όλα! Προσπαθείς να πείσεις τον

Πως δεν θυμάμαι. Όλα τα θυμάμαι ! Μα αυτό που έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μου , εκείνο το βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα · Ε και τι έγινε ; Πως κανείς έτσι ; -Τι εννοείς πως κάνω έτσι ; Οι άνθρωποι μαθαίνουν απο τα λάθη τους , δεν συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια . - Κοίταξε να δεις εγώ στο είχα πει απο τη αρχή ! - Τότε γιατί δεν μ αφήνεις να φύγω ; Κάνε την επιλογή σου και πες:Τέλος μέχρι εδώ . Δεν θέλω,ποτέ δεν ήθελα . Πάρε εσύ την ευθύνη στα χέρια σου αφού εσύ δεν μπορείς ! - Και αν σε χάσω ; - Δεν θα με χάσεις , αν ήταν θα με είχες ήδη χάσει .. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή πως με είχα ήδη χάσει εγώ! Λογικό δεν νομίζεις ; Είχα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Με όση ευλάβεια και να τα κρατούσα κάποια στιγμή θα χάνονταν!   Αν μ' αγαπάς μην γυρίζεις πίσω , άσε να κρατήσω το πόνο συντροφιά ..  Όπου και αν πας την αγάπη παίρνεις , το σκοτάδι φέρνεις και τη συννεφιά.. 

Αν σκεφτούμε πως τα συναισθήματα είναι μικρά κουτάκια ,είναι σίγουρα ασφαλισμένα με μικρά λουκέτα. Σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε τα "κουτάκια" του να ανοίγουν ανεξέλεγκτα και να αρπάζει ο καθένας ότι θέλει! Αν υποθέσουμε λοιπόν πως αυτή είναι μια εικονική αλήθεια , τότε ποιο είναι το κλειδί για κάθε λουκέτο; Μήπως οι λέξεις; Σίγουρα δεν είναι μόνο οι λέξεις ! Είναι ένα άγγιγμα , ένα βλέμμα , ένα ωραίο μήνυμα, μια ωραία σκέψη , μια απλή πράξη και πολλά άλλα. Όμως τι γίνεται αν οι λέξεις δεν είναι σωστές ; Έχουν αντίθετο αποτέλεσμα; Ανοίγουν μετά και λάθος "κουτάκι";. Και για να σταματήσω όλον αυτόν τον συνειρμό με τα κουτάκια , με μία φράση : Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει όμως κόκαλα τσακίζει. Υπάρχει άραγε κάτι που να μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο από τις λέξεις ; Περισσότερο από την αλήθεια που κρύβουν πίσω τους ; Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μπορείς να αλλάξεις την αλήθεια σου! Μπορούν όμως οι άλλοι να κάνουν το ίδιο για εσένα ; Και πόσο μπορείς να κρυφτείς μέσ

Ζούμε στην Αθήνα ,το κέντρο του πολιτισμού για την Ελλάδα. Πηγαίνουμε εκδρομή σε κάποιο χωρίο και σχολιάζουμε " καλά πως κοιτάνε έτσι;" , " μα πως μιλάνε έτσι ;" .Γιατί άραγε εμείς τι κάνουμε ; Νομίζουμε πως διαφερουμε από τα ζώα;  Οι άνθρωποι έχουν για κριτήριο τη λογική! Μα ποτέ δεν βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουν ! Μάθαμε να διαχωρίζουμε εμάς απο την υπόλοιπη φύση ! Μα ξέχασα , εμεις ανήκουμε στον πολιτισμό ! Τι και αν ο πολιτισμός μας οδηγήσει σε μακροχρόνιο πλάνο στο τέλος αυτού του κόσμου , εμεις ανήκουμε στον πολιτισμό !  Μήπως όμως αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε "πολιτισμό μας " δεν μας ανήκει ; Ένα απλό παράδειγμα οι μέλισσες!  Οι οποίες τα τελευταία χρόνια εξαφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς ! Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει πως " Αν κάποτε οι μέλισσες αφανιστούν απο προσώπου γης , το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να της ακολουθήσει " Σύμφωνα λοιπόν με τους επιστήμονες η μαζική θανάτωση των μελισσών ευθύνεται στη χρήση των επικίνδ

Γιατί άραγε προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτούς που θέλουν να φύγουν ; Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια , να τους κάνουμε να μεινουν! Ματωνουμε για να τους κάνουμε να δουν πόσο πολύ τους αγαπάμε! Γιατί; Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά πόσο τους αγαπάμε ! Απλώς εκείνοι δεν νιώθουν το ίδιο.. Και μακάρι ποτέ να μην χρειαστεί να πέσουμε στην παγίδα ότι θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε αυτό ! Πάντα θα κοιταζουμε την πλάτη τους καθώς θα φευγουν... Πάντα θα σφραγίζουμε εμείς τα τελεσίγραφα που εκείνοι έγραψαν .. Πάντα θα είμαστε ένα βήμα πίσω .. Και είναι τόσο άσχημο να βλέπεις τα γεγονότα να τρέχουν πιο γρήγορα από εσένα! Και εκεί που νομίζεις ότι αγγίζεις την πραγματικότητα και χαϊδεύεις απαλά το μάγουλο του , στην ουσία χαϊδεύεις τον αερα. Γιατί εκεί μέσα υπάρχει ένα τεράστιο κενό που γράφει το όνομα σου με κεφάλαια γράμματα ! Έκλεισες τα μάτια και νόμιζες ότι ακούς τα πέταλα από το άλογο κι όμως λάθος ! Δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά σκουριασμένα σίδερα που ακουμπούσαν μαζί ! Και

Να σε μισήσω είν`αργά αέρας με δροσολογά με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες. Τινάζω το βασιλικό να σταματήσω το κακό σ`είχανε δέσει μάγισσες μα πάλι εσύ με ράγισες. Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ κλειστά παραθυρόφυλλα να μ`αγαπάς πώς το`θελα. Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές με τυραννούν οι ομορφιές οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες. Αν κλάψω μη με φοβηθείς την ένοιωσα και πριν χαθείς μια πίκρα στο ροδόνερο γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο. Θα ρίχνω εκεί που περπατάς τον όρκο μας να τον πατάς κι ας με πονούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες Δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλο τέτοιο τραγούδι, που να μπορεί να αγγίξει τόσο την ψυχή ενός ανθρώπου! Στίχοι που ταξιδεύουν στα πιο κρυφά μονοπάτια του μυαλού, εκεί που κρύβονται δειλά όλα εκείνα που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε. Ένα απίστευτο κομμάτι που με κάνει να ανατριχιάζω και να θέλω να το ακούω ξανά και ξανά. Κοιτάζοντας τα σχόλια στο youtube, παρα